İnsanlık Adına Bir İbret Tablosu

Newyork'ta okuyan yakınım, gördüğü acıklı ve bir o kadar da ibret verici hâdiseyi şöyle anlattı:
Yağmurun
bardaktan boşanırcasına yağdığı bir kış günüydü. Yağmur ve soğuk,
sokaklarda yürürken âdeta bizi sarıp sarmalıyor. Ben de alelacele evime
dönmeye çalışıyordum.
Tam o sırada karşıma, elinden tuttuğu
çocuğuyla yürümeye çalışan orta yaşlı bir kadın çıkıverdi. Yürümeyi
yeni öğrendiği her hâlinden belli olan çocuğun, böyle bir havada
yağmurdan ıslanma pahasına neden annesinin kucağında olmadığı ve onun
yanında yürüdüğü çok dikkatimi çekti. Yavaş yavaş bana doğru yaklaşan
bu anne ve çocuğun durumunu merakla takip etmeye başladım.
Anne ve
çocuk bana doğru iyice yaklaştılar. Gördüğüm manzara beni şaşkına
çevirdi. Hayretler içinde kalmıştım. Annesinin, çocuğun bulunması
gerektiğini düşündüğüm kucağında, hiç yer yoktu. Çünkü anne, mantosunun
altına koyduğu ve etrafı seyreden küçük bir köpek taşıyordu kucağında!..
Beni
derinden etkileyen ve batılı annelerin bu hazin ve içler acısı hâlini
yansıtan bu hâdise; Allâh Teâlâ'nın biz insanlara gönderdiği en son din
İslâm'ın ortaya koyduğu, dolayısıyla şefkat ve merhamet Peygamberi
Hazret-i Muhammed -sallallâhu aleyhi ve sellem- Efendimiz'in çocuklara
karşı davranışları ve tavsiyelerini düşündüğümüzde ne kadar da ibret
vericidir.
Bugün batılı anne; Allâh'ın yarattığı selîm fıtratından
gün geçtikçe uzaklaşmakta ve hakîkî sevgi ve muhabbetler, yerini
sahtelerine bırakmaktadır. Çocuklara göstermeleri gereken ilgi ve
alâkayı başka taraflara sarf etmektedirler. Bu hâdise, hayvanları seven
ve koruyan batının, insan sevgisine dair sergilediği ne kadar güzel bir
misâl!..

Genç Kadın, bebeğin, güzelliği karşısında büyülenmiş
gibiydi. Kıvırcık sarı saçları, iri mavi gözleri, kalkık bir burun ve
küçük kırmızı dudaklarıyla bir kartpostalı andıran bebek, kadının
şimdiye kadar gördüğü en cana yakın kız çocuğuydu. Onun ipek
yanaklarını doya doya öpmek ve Cennet kokusunu içine çekmek için
eğildiğinde:

- Dokunma bana!. diye bir ses duydu. Beni okşamaya hakkın yok senin!...

Kadın,
korkuyla irkilip etrafa baktı. Bebekle kendisinden başka kimse yoktu.
Aynı sesi tekrar duyduğunda bebeğe döndü. Aman Allah'ım!.. Yeni doğmuş
gibi görünmesine rağmen konuşan oydu.

Bebek:

- Bana yaklaşmanı istemiyorum!. diye devam etti. Hemen uzaklaş benden!.

Kadın, biraz olsun kendini toparlayıp:

- Çocuklarımız hep erkek oluyor, dedi. Onlar da güzel ama, kız çocukları başka. Bu yüzden seni öpmek istemiştim.

- Beni öpemezsin!. diye ağlamaya başladı bebek. Benim de seni öpmem mümkün değil.

- Neden? diye sordu kadın. Neden öpemezsin ki?

Bebek, hıçkırıklara boğulurken:

- Bunun sebebini bilmen gerekir!. dedi. Düşünürsen mutlaka bulacaksın.

Kadın,
neler olup bittiğini hatırlamak üzereyken kendine geldi. Özel bir
hastanenin en lüks odasında yatıyor ve narkozun tesirinden midesi
bulanıyordu. Aile dostları olan genç doktor, kadına bir demet çiçek
uzatıp:

- Geçmiş olsun hanımefendi, dedi. Başarılı bir kürtajdı doğrusu. Ha..! Sahi, "kız" mış aldırdığınız ....