Kan Kokusu

Uzun süre oldu kuruyali, bayat kokusu ortaya çikali. Çok sicak bir yaz
günü veya berbat bir kis günüydü belki. Sabah kalktigimda ellerimin
oldugundan daha çok titremesinden anlamistim bugün kan kokusu
alacagimi. Sigarama uzandim her zamanki gibi. Bir nefes, bir nefes
daha. Sigara bile sakinlestirememisti titreyen, intikam isteyen
ellerimi. Daha günes dogmamisti, belki o gün hiç dogmayacakti... Dogsa
bile bakmayacakti sadece kurbanlarini gören uykulu gözlerim. Aynaya
baktigimda soguk bir ten, kipkirmizi gözler ve titreyen eller görmek
hiç sasirtmamisti bu sefer. Sanki uzun zamandir bekledigim gün buydu,
evet evet o gün bugündü. Ne giydigimi hatirlamiyorum o gün. Muhtemelen
soguktan koruyan bir bere veya günes gözlügü. Renklerin önemi yoktu..
kirmizinin, kanin rengi disinda. Herzaman yaptigim gibi ayni otobüse
binecektim. Fakat bu sefer onlar beni degil, ben onlari öldürecektim.
Hayatimda hiç olmadigim kadar sogukkanli. Her sabah gördügüm o soluk,
nefret dolu, igrenç yüzler. Hepsi oradaydi yine. Farkina bile
varamayacaklardi otobüsün camlarina fiskiracak kanlarin rengini,
tadini. Ansizin çekiliverecekti o igrenç, ise yaramaz ruhlari
bedenlerinden. Bir süre en nefret ettigimi seçmek için düsündüm.
Sanirim bulmustum. Su hergün, maasini son kurusuna kadar yatirdigi o
igrenç, muhtemelen "mezbaha" markali parfümünü sikan, igrenç
bacaklarini otobüsteki her gözün içine sokan kaltakti galiba. Önce
kurbani tanimak gerekiyordu. onu can çekisirken mi izlemeliydim, yoksa
tek bir çiglik ve kan mi olmaliydi. Bir durak, bir durak daha. Inmesine
2 durak kala, artik zamanin geldigine inanmistim. Hala kararsizdim
neyle öldürecegime ama ellerim o kadar siddetli titriyordu ki bu karari
çabuk vermem gerekiyordu. Bu biçagi alirken ne için kullanacagimi
bilmiyordum bile.. Fakat sonunda bir ise yarayacakti. Artik emin
adimlar atma vaktiydi. Her zaman nasil oluyorsa oturdugu ayni koltuga
dogru ilerlemeye basladim. Etrafimdakiler gözümdeki nefreti ve
kararliligi görmüs olmalilar ki onlara çarpmama hiçbirsey
söyleyemediler. Nabzim daha da hizlanmis, elimin titremesi çok daha
normal gelmeye baslamisti. Bir metre daha ve ordaydim.. 2 veya 3 saniye
sürmedi, büyüklügünü ancak o zaman anladigim biçagimi çikarip kaltagin
gögsüne saplamam. Ummamistim bu kadar kan fiskiracagini, ummamistim
parfümünün o an bu kadar güzel kokacagini. Bir daha ve bir daha
sapladim.. Agzindan kan gelmesi daha da alevlendirmisti içimdeki
vahseti. Suratimdaki sicaklik, hep bekledigim huzurdu sanki.
Yorulmustum. Bir an olsun etrafa baktim.. Donup kalmislardi. Herzaman o
gür sesiyle yüksek sesle konusan o.... çocugu. O da susuyordu. Bu korku
ona yeterdi belki, belki yarinki otobüste anlatacagi birçok sey
görmüstü. Peki ya ertesi gün? acaba onun kani da kirmizimiydi, en az
bunun kadar igrenç miydi kokusu. Çok geçti artik ögrenmek için. Kapiya
yaklastigimda, soförün ben söylemeden açtigi kapidan o otobüsün en
sessiz yolcusu olarak indim herzamanki gibi. Son kalan sigarami içmek
için en iyi zamandi