20 DK OLU KALIP,CANLANABILIRSIN!PEKI BU SUREDE RUHUN NERDE!

garip bir geceydi.sanki ellerim,ayaklarım
bağlıymış gibi
hissediyordum.avuç içlerim terlemeye,vücut ısım yükselmeye
başlamıştı.korkuyordum ama dirayetli davranmaya çalışıyordum.sonra
göğsümde acı bir sancı hissettim.hemen ambulansı aradım.sanırım kalp
krizi geçiriyordum ve inanılmaz acı çekiyordum.yere yığıldım.evimde
yalnızdım.hep yalnız olmamış mıydım zaten...sonrası hayal meyal
hafızamda.gürültüyle kırılan bir kapı,komşuların vah vah sözleri vada
birsürü tantana...ambulansa bininc e yarı baygın elim göğsümde etrafa
bakmaya çalışıyordum.bana müdahale yapan adam gözlerime ışık tutuyor
bilinç kaybı olup olmadığına bakıyordu.sonra yanındaki görevliye
dönerek şöyle dediğini duydum.zaten kulaklarımın işittiği son sözde bu
oldu.'ne kadar genç!'
gözlerimi açtığımda hastanede
değildim.bembeyaz boş bir odanın ortasında üzerimde hastane önlüğüyle
oturuyordum.odanın kapısı yada penceresi yoktu.ayağa kalktım ellerimi
duvara değdirdim.öyle yumuşaktıki sanki biraz zorlasam duvarı
delebilirdim.birkaç dakika öylece bekledim.anlam veremediğim şeyler
oluyordu ve korkuyordum.sonra aniden sesler duymaya başladım belleğimde.
'doktor bey hastayı kaybediyoruz'
'buraya acil müdahale lazım ex olmak üzere'
ellerimle
kafamı tutuyor bu seslerin beynimde dolaşmasından rahatsızlık
duyuyordum.sonra aniden göğsümden hafif bir acı hissettim.sonra tekrar
sesler,iniltiler...
'hastayı hemen ameliyata alın'
bahsettikleri
kişi ben miydim?bensem burda ne işim var ve doktorlar nerdeler?kafayı
yememek içten bile değildi.öldüm mü? ama öldüysem neden öteki hayatla
hala bağlantı içerisindeyim? endişelenmeye başlamıştım.korkuyordum ama
elimden herhangi birşey gelmiyordu.dört duvar arasına
hapsedilmiştim.bir köşeye oturup beklemeye başladım.sabırlı bir insan
olmuştum her zaman.muhakkak bir şekilde buradan çıkacağım diye düşündüm
ve gözlerimi kapadım.tekrar açtığımda bu defa hastanedeydim.doktorlar
karşımda ameliyat yapıyorlardı.beni farketmelerinden dolayı korkuyordum
ve yavaş adımlarla geri çekiliyordum.tam o arada akılalmaz bir durum
olmuştu.ben geri geri giderken aniden bedenimin savunmasız ve şeffaf
olduğunu hissettim.doktorlardan biri benim içimden geçmişti.inanılmaz
bir duyguydu.onu bütün benliğimde hissetmiştim ve
ürpermiştim.inanamıyordum.ya bir ölüydüm yada ölmek üzere olan
bilinçsiz bir hastaydım...ameliyathaneden tam çıkmak üzereydim ki elimi
gördüm.evet yanlış duymadınız kendi elimi...ameliyat masasında duran o
hasta bendim.elimde derin bir yanık izi vardı çocukluktan kalma.ama ne
gariptirki şuan elime baktığımda o yaradan eser yoktu.masaya
yaklaştım.kalbimi açmışlar bişiyler yapıyorlardı.herşeyi tüm
çıplaklığıyla görmek ne acı...yüzüm öylesine solgun görünüyordu
ki...sonra birden doktorlarda telaşlı bir hareketlilik oldu.kalp
atışlarım hızlanmaya başlamıştı nasıl attığını kendi gözlerimle
görebiliyordum.açık bir şekilde göğsümde duruyordu çünkü...biranda
durdu...herşeyi yaptılar ama başaramadılar.herşeyi çıkarıp göğsümü
kapatıp üzerimi örttüler.inanılmaz birşeydi,korkunçtu...beni morga
taşıyışlarını izledim.ağlamak istiyordum ama yapamıyordum.morgun
kapağını kapattıkları zaman kendimi yemyeşil bir çayırda
gördüm.öylesine
güzeldiki...arkadaşlarım,akrabalarım,annem,babam,sevgilim hepsi
yanımdalardı.onlarla konuştum,sarıldım.annem sürekli ağlıyordu.neden
ağlıyorsun annecim dedim.gidiceksin yavrum ondan ağlıyorum dedi.o andan
sonrasını hatırlamıyorum.gözlerimi açtığımda bir hastane odasında
heryerimde cihazlar bağlı,ağzımda oksijen maskesi
yatıyordum.şaşkındım...ben ölmüştüm diye geçirdim içimden.yanıma
doktorlar geldi.uyanmışsınız ne kadar şanslı olduğunuz bilseniz
şaşarsınız dedi.sonrada sözlerine devam etti.tıpta bir mucizenin altına
adınızı yazdırdınız.olmaz denen şey sayenizde oldu.konuşamıyordum
ben...iyileşip beni odaya aldıkları zaman herşeyi öğrendim.hastalar ex
olduktan sonra morgta bekletilmeleri gerekiyormuş.çünkü vücut ısısı
tamamen yokolmadan hastanın kendi kendine hayata dönme şansı oluyormuş
bir çok hastatada böyle bir durumla karşılaşmışlar.ama benim durumum
onlarınkinden birazdaha farklıydı ben ameliyat masasında üstelik
kalpten.böyle bir durumda hastanın yeniden hayat bulması yoktur.yani
tıp bize bunu söyler.benim yeniden hayata dönmemi sağlayan en büyük
etken şu,eğer doktorlar beni öldü nasılsa diyip baştansavma bir şekilde
kapatmış olsalardı.şuan hayatta olamazdım.ama onlar ben öldükten sonra
yine aynı intizamla ameliyata devam edip tüm parçaları yerine oturtana
kadar beni kapatmadılar.sonra aynı özenle kapatıp beni morga
götürdüler.işte bu nedenle kalp kendi kendine harekete geçti ve ben
hala hayattayım.elbette eskisi gibi değil hayatım.artık daha düzenli ve
daha sıkı bağlıyım hayata.yeni bir evim 2 küçük kızım,canımdan sevdiğim
yeni bir karım var artık hayatımda...geçmişin izlerini çoktan kapattım.
bu arada söylemeyi unuttum.eşimi,annemi,babamı benim yapmış olduğum bir trafik kazasında kaybetmiştim...bilmenizi istedim...

(bu hikaye hayal ürünüdür)